Bir mübarek Ramazan Ayı'nı daha geride bıraktıktan sonra bayrama kavuştuk. Bayramla beraber birbirimize kavuştuk ailecek. Dile kolay 23 yıl aynı evde her bayram bir araya gelip, aynı çatı altında pişen yemeğe aynı sofrada kaşık attık. Çayımıza limon, muhabbetimize neşe kattık. Eski anıları yad ettik, aramızdan ayrılanları rahmet ile andık.
Yıllar geçtikçe dedemin kıymetini daha iyi anlıyorum. Allah başımızdan eksik etmesin, sadece onun varlığı sayesinde koskoca bir aile bir araya geliyor. Küslükler, dargınlıklar bir kenara atılıyor. Sofralar kuruluyor, geçmişin güzel hatıraları anlatılıyor. Klişeleşmiş laf vardır ya nerede o eski bayramlar...Evet nerede o eski bayramlar. Aklıma geldikçe içim parçalanıyor. Daha yürüyemediğim günlerde dedemin elinden bahçenin en tatlı eriklerini yerdim. Çimenlere ilk kez ayağımı bastığımda iki elimden dedem tutuyordu. Koşmaya başladığımda anneannemin el emeği göz nuru çiçeklerini eziyordum.
Her bayram oraya giderken bir heyecan ile giderdim. Alabildiğine yeşil bir bahçe, çiçekler, salıncaklar, dedemin enfes börekleri ve bize özel yaptığı süpanglesi...Kardeşim belki ileride benden bu güzel anıları dinlediğinde keşke diyecek. Rahmetli anneanneme doya doya sarılamadığı için, onun elinden tutup fındık ve mısır tarlalarında koşturamadığı için, dedemin sırtında ağaca tırmanamadığı için çok hayıflanacak.
Özlüyorum o güzelim günleri bir daha geri gelemeyeceği için. Sadece güzel bir anı olarak hatıralarımızda kalacağı için. Bugün anneannemin mezarı başında avuçlarımızı açmış dua ederken düşünmedim değil. Bu geniş ve mutlu aile birer birer eksiliyor aramıza yeni üyeler katılsa bile. Başımızı okşayıp uşaklarım geldi diyen anneannem yok artık, bize mangal yapıp eğlenceli hikayeler anlatan Ertuğrul eniştem de . İlginç bir ruh hali. Bu satırları yazarken gözlerimin yaşarması heralde geri gelmeyecek olan o güzel günlerden olsa gerek...
Biz bir aileyiz birbirine sarıldıkça büyüyen...
Yıllar geçtikçe dedemin kıymetini daha iyi anlıyorum. Allah başımızdan eksik etmesin, sadece onun varlığı sayesinde koskoca bir aile bir araya geliyor. Küslükler, dargınlıklar bir kenara atılıyor. Sofralar kuruluyor, geçmişin güzel hatıraları anlatılıyor. Klişeleşmiş laf vardır ya nerede o eski bayramlar...Evet nerede o eski bayramlar. Aklıma geldikçe içim parçalanıyor. Daha yürüyemediğim günlerde dedemin elinden bahçenin en tatlı eriklerini yerdim. Çimenlere ilk kez ayağımı bastığımda iki elimden dedem tutuyordu. Koşmaya başladığımda anneannemin el emeği göz nuru çiçeklerini eziyordum.
Her bayram oraya giderken bir heyecan ile giderdim. Alabildiğine yeşil bir bahçe, çiçekler, salıncaklar, dedemin enfes börekleri ve bize özel yaptığı süpanglesi...Kardeşim belki ileride benden bu güzel anıları dinlediğinde keşke diyecek. Rahmetli anneanneme doya doya sarılamadığı için, onun elinden tutup fındık ve mısır tarlalarında koşturamadığı için, dedemin sırtında ağaca tırmanamadığı için çok hayıflanacak.
Özlüyorum o güzelim günleri bir daha geri gelemeyeceği için. Sadece güzel bir anı olarak hatıralarımızda kalacağı için. Bugün anneannemin mezarı başında avuçlarımızı açmış dua ederken düşünmedim değil. Bu geniş ve mutlu aile birer birer eksiliyor aramıza yeni üyeler katılsa bile. Başımızı okşayıp uşaklarım geldi diyen anneannem yok artık, bize mangal yapıp eğlenceli hikayeler anlatan Ertuğrul eniştem de . İlginç bir ruh hali. Bu satırları yazarken gözlerimin yaşarması heralde geri gelmeyecek olan o güzel günlerden olsa gerek...
Biz bir aileyiz birbirine sarıldıkça büyüyen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder