14 Eylül 2014 Pazar

Kitap Kokan Hayatlar...

         Sabahın ilk ışıklarıyla elim cebimde koyuluyorum yola. İşe giderken yolda bizim caminin cemaati ile karşılaşıyorum. Bir grup delikanlı ihtiyar bembeyaz sakallarını sıvazlayarak sohbete dalmış, huzur damlıyor gözlerinden. Bizim sokağa bakıyorum eskiden evlerin bacasından ağır ağır tüterdi kömür sobasının dumanı. Anlardık ki o evdekiler ısınmış, karınlarını doyurmuş o akşam. Sıcak poğaça diye bağıran abi yok artık, süt dağıtan Ali amca da. Mahallenin çocukları sokakta top oynayacak yer bulamıyor. Dalına tırmandığımız incir ağaçlarının yerinde koca koca evler. Boş bir arsaya hasret bir mahalle...

           Kitapçıların önünden geçerken gözüme küçük bir çocuk ve annesi takılıyor. Şeker Portakalı ile başlayan serüvende binlercesini okudum, yüzlercesi kitaplığımdaki yerini aldı. Koleksiyonerler vardır ya hani bende kitap biriktirmeye adadım kendimi. Sahaflara gittiğinizde anlarsınız ne demek istediğimi. Kitap kokmaz oralar sadece. Tarih kokar, yaşanmışlıklar vardır o sayfaların arasında. Alırsınız elinize bir kitabı ilk sayfada sevgilerimle başlayan cümleler vardır. Altı çizilen sözleri okurken belki de o kitabın önceki sahibiyle aynı düşüncelere dalarsınız. İşte böyle bir tutku benimkisi.

            Alırım başımı düşerim yollara. Beyazıt'ta sahaflarda bulurum kendimi bir sabahın köründe. Cağaloğlu'nda basımevlerine uğrarım taze kitap kokusu, gülümseyen bir yüz, ucuz fiyat. Eminönü'nde balık yemeyi de unutmam tabi ki. Oradan Beşiktaş'a geçerim. Bilen bilir Barbaros bulvarına dönmeden Mimar Sinan Üniversitesi'nin çaprazında Kabalcı ile Alkım kitabevleri vardır. Ziyaret etmeden olmaz tabi...Eğer canım bir de vapur sefası çekerse kendimi Kadıköy Akmar Pasajı'nda bulurum. Eve dönüş yolunda unuturum derdimi tasamı. Bir heyecan kaplar içimi; çünkü sıradan bir insan olmanın tadına varmışımdır o gün de. Küçük şeylerle mutlu olabilmeyi, İstanbul'un sefasını sürmeyi başarabildiysem ne mutlu bana.

           

            

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Dünyaya hoş geldiniz orospu çocukları!

Çocukluğumdan beri her zaman yaşadığım bir duygu vardır. Bunaldığımda kaçıp saklanabileceğim bir yer bulmak ve orada yalnızlığın verdiği ses...