Günah olduğunu bile bile içiyoruz,
Sonunda üzüleceğimizi bildiğimiz sevdalara kapıldığımız gibi.
Kimi zaman kapıyı çarparcasına bırakmak istiyoruz herşeyi,
Sonra geliyor aklımıza;
En karanlık gecenin bile sabahını görmedik mi?
O zaman koyuyoruz ocağa bir demlik çayı,
Ağır ağır kaynarken
Dinleniyoruz, demleniyoruz kendi düşüncelerimizde.
Ümit ediyoruz gözlerimizi eski resimlere dikerek,
Kendimize verdiğimiz sözler eşlik ediyor yalnızlığımıza.
Kapı çalıyor hiç beklemediğimiz anda;
Keder uğramış, sanki yalnızlığımız yetmiyormuşcasına...
(Murat Koçhan)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder