Sol Ayağım...

       Başlığa aldanıp acıklı bir başarı hikayesi anlatacağımı zannediyorsanız yanılıyorsunuz. Christy Brown gibi sol ayağım ile dünyayı değiştirmedim. Alt tarafı önüme gelen toplara gelişine güzelce yapıştırdım. Bir zamanlar beraber aynı formayı terlettiğim arkadaşlarım geldi aklıma. Bugün onlar için yazayım dedim. Ekonomide Nassim Taleb'in ortaya attığı bir terim vardır Siyah Kuğu diye. Öngürülemeyen ve birden meydana gelen olaylar için kullanılır. İşte bizim hikayemiz Siyah Kuğu olamayışımızdır. Semtin dört bir yanında futbolcu olma hayallerini sahanın kenarına bırakmış dostlarımı görüyorum. Çocukken olduğu gibi çakmak çakmak bakmıyor gözlerimiz. Her bir araya gelişimizde kör talihimize küfredip, şansın neden bizim yüzümüze gülmediğinden dert yanıyoruz. Ama en sonunda arkamızda bıraktığımız onca güzel anıyı yad edip, kahkahalara boğuluyoruz. 

       Kime sorsanız gençliğinde çok iyi bir futbolcu olduğunu söyler ki; bana da sorarsanız öyle derim. Yani aslında mütevazı davranırım. Arkadaşlar benim için öyle der geçerim. Elimizden tutan olmadı ki, hocalarımız gereken ilgiyi göstermedi, babamız küçümsedi gibi cümleler kurup başarısızlığımızı dış etkenlere yükleriz. Hiç düşünmezdim kurumsal bir şirkette çalışıp, her gün koyu renk takım elbise giyeceğimi. Lisede çıkardığım üniformayı üniversiteden mezun olunca  ömür boyu giyeceğimi nerden bilebilirdim ki... 

      Bu yazıyı ancak beraber aynı odayı paylaştığım, aynı formayı terlettiğim, aynı hayalleri kurduğum, aynı adamdan dayak yediğim, aynı topun peşinden koştuğum arkadaşlarım anlayacaktır. Toprak zemine tahta çubuk ile çizilen dizilişi, yağmurlu havalarda çamura düşmemek için parmak ucunda koşuşumuzu, çamurlu kıyafetlerimizi annelerimiz her yıkadığında yediğimiz azarları, küçücük dünyamızda kıçı kırık bir şampiyonluk için verdiğimiz mücadeleyi kim unutabilir. 

             Ferhat'ın imkansızları çıkartıp, akla ziyan yediği goller. Samet'in çizgiden çıkarttığı toptan sonra attığı deparla yaptığı asist. Hamza'nın kendisi bile inanmasa da bir gün ilk 11'in vazgeçilmezi olacağına dair inancı. Halil'in liberoda geçen yıllarından sonra sağ kanatta acısını çıkartırcasına attığı çalımlar. Koray'ın taca açtığı ortaları. Deli Hasan'ın attığı her golü üçlük sayıp Saki'den daha çok gol attığını iddia etmesi. Servet'in Samet'in önlenemeyen çıkışıyla alay etmesi. Mahmut'un şampiyonluğu getiren golü atmasıyla yaşadığımız şaşkınlık. Nurullah'ın içinden çıkan zenci stoper. Ümit'in gümüş kolyesi ve sakızıyla futbolun kaşarı olması ömrüm boyunca unutmayacağım anılarım....

           Ayrı parantez açağım üç kişi var. Hüseyin hocayı yıllarca bizim yeteneğimizi küçümsediği için eleştirdik. Ama babamızdan çok bize vakit ayıran, maç öncesi anlattığı unutulmaz hikayeleri, şampiyonluğa giderken yaşadığı aşırı duygusallık, saha kenarındaki ilginç hareketleriyle gönlümüzde ayrı bir yer edindi. Hani yağmurlu bir kış gününde onlarca kişi bize küfrettiğinde soyunma odasında yanımıza gelip: "Bende yıllarca top oynadım, benimde anama onlarca kişi küfür etti. Ama her eve döndüğümde anama sordum. Gelen giden oldu mu diye? Kimse gelmemiş. O yüzden çıkın topunuzu oynayın." öğüdü Türk futbolunun vizyonunu gözler önüne sermişti. 

            Saki ve Limon ise her takıma lazım olmazsa olmaz adamlardı. Yeteneksiz demelerine rağmen istisnasız her mevkide oynayan ve hocanın yüzünü kara çıkaran Limon, benim futbola olan tutkumu ateşleyen adamdı. Saki'yi ise kelimeler yetmez anlatmaya. Türk futbolu böylesine kurnaz bir Arnavut golcüyü kaybetmenin yokluğunu yaşıyor. Bir Alex değildi ama; toprak zemin koşuşuna, defans oyuncuları çalımına hastaydı... Bu hayatta keşke dediğim tek dönemdir Yenidoğan mahallesinin çocuklarıyla beraber geçirdiğim dönem. Hocanın efsane sözleriyle bitiriyorum tabi anlayana; " İlk 5 dakika son beş dakika çok önemli aman dikkat..."