Yolculuk buraya kadarmış ya,
Belki bu kalemi son tutuşum,
Hüzünle andığım dostlarımın arasına dönmeme az kaldı,
Hani bir söz vermiştik ya birbirimize,
Beraber büyüdük , beraber yaşlanacağız diye,
Beraber güldük , beraber ağlayacağız diye...
Şimdi beni sorarsan ben yine bildiğin o hayalci çocuk,
Ders almadım senden sonra ölmeyecekmişcesine çalışıyorum,
Kazık çakacağım ya bu dünyaya,
Oysa hep derdik ya şiir tadında yaşamak vardı hayatı,
Bir kafiye gibi uyumlu olan eşimizi bulacaktık,
Yarım kalan cümlelerimizin sonunu mutlulukla tamamlayacaktık,
Olmadı be çocuk senden sonra olmadı...
Turgut Uyar diyor ya; düşünüyorum da biz büyüyerek çocukluk etmişiz diye,
Hatırlıyor musun o erik ağacının altındaki salıncağımızı,
Dedemin böreklerini , anneannemin bahçesini,
Senden sonra gitmek nasip olmadı ama ilk gidişimde sallanacağım.
Gökyüzüne bakacağım gülümseyerek,
Nasıl beyaz sayfaya ilk kelimeyi yazmak zor ise , bitirmek de bir o kadar zor,
Çocuklarımıza beraber anlatacaktık o güzelim günleri,
Bir dizine sen , bir dizime ben oturtacaktık yumurcakları oldu mu şimdi be çocuk,
İlker amcalarını sadece anılarda tanıyacaklar şimdi.
Bir ay oldu sen gideli, sorsan bana bir ömür.
Resmin masanın köşesinde her baktığımda gülümsüyorsun,
Bense hüzünleniyorum, kazık çakmadın bu dünyaya,
Çile dolu hayatı kısa ama öz, her daim gülerek bizleri de güldürerek yaşadın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder