Bir sabah uyanıp kafamı yorganın altından çıkardığımda olmak istediğim adam olacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum. Bir çalar saat sesi ile değil de; belki ezan sesi belki de kuş cıvıltıları ile uyanırım. Aynada yüzüme uzun uzun bakar, çarpık dişlerimle kocaman gülümserim kendime. Balkona çıkar elimde bir fincan çayım ile annesinin elini sımsıkı tutarak okula giden çocukları izlerim. Dün geride kaldı , yarın henüz gelmedi. Ben bugünün telaşından akıp giden zamana direnemez oldum. Merak ediyorum ilk ne zaman hayaller kurmaya başladım. Ve bugüne geldiğimizde mutluluğu paylaşabileceğim, sıradan ve sade hayatıma renk katacağım günlerin hayalini kurmaya devam ediyorum. Ders çıkaracağım o kadar çok şey var ki: Mesela bir kız kardeş nasıl idare edilir. Tüm yaramazlıklarına rağmen gözlerinin içi ile size güldüğünde ne yapabilirsiniz? İşten yorgun argın geldiğinizde bırakın kendinize ayıracak vakti , o küçücük çocuğa nasıl vakit ayırırsınız.
Babamın bana yapamadıklarını yapmak istiyorum. Ellerim cebimde uzun uzun düşüneceğim yürüyüşlere çıkmak istiyorum. Bir bank köşesine yığılıp ağaçlarla dertleşmek istiyorum her zamanki gibi. Köşe başında soğuktan titrerken mendil satan adamın hayat hikayesini öğrenmek istiyorum. Suriyeli çocukla ülkesinde oynadığı oyunları oynamak istiyorum..Memleket meselelerini biraz ciddi biraz gülerek tartışmak istiyorum. Her şey bir kenara sevmek nasıl bir şey tatmak istiyorum. Hevesim kaçmadan , sonunu getirebileceğim , rahatımdan vazgeçebileceğim, hayatımı paylaşacağım, hayallerimi bölüşeceğim biriyle...
Bir şirketin en tepesine çıkmayı hayal etmekten utanmıyoruz da; küçük de olsa bizim olan bahçeli bir evimizin olduğunu , salatalık domates ektiğimizi, bahçesindeki çimlere uzanıp hayaller kurduğumuzu, ailemiz ve dostlarımızla çilingir sofraları kurduğumuzu, evimizin dört duvarını kitaplar ile donattığımızı hayal edemiyoruz. Dünyayı değiştirebileceğimizi inanıyoruz ama kendi dünyamızdan bir haberiz.
Yeni yıla hayallerde değil , kendi gerçeklerimle yaşayacağımı ümit ederek giriyorum. Milli piyango işin gırgırı belki ama 30 yaşıma kadar kademeli olarak hedeflerimi gerçekleştireceğimi ümit ediyorum. Master'dan sonra doktoraya başlarım. Karadeniz ve Ege turu yaparım. Kendi ülkemin güzellikleri bittikten sonra cruise gemisi ile açılırım yeni limanlara... Yarın ölecekmiş gibi, her gün yaşayacakmış gibi. Bir kelebek misali anın tadını çıkarmak için yaşarım. Belki bugün belki yarın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder